Wie door de rijke Octopus-historie heen bladert komt de namen regelmatig tegen: Van Valderen, Poelstra en Bekkers. Wat lang niet iedereen zal weten, is dat die families allemaal ook weer met elkaar verbonden zijn. Roel Bekkers, misschien wel het meest uitgesproken lid van dit basketbalbolwerk, praat over de liefde voor het spelletje én voor de club: “Ik kan me niet voorstellen dat ik over 30 jaar niets meer bij Octopus zou doen.”
Harrie van Valderen was in 1980 het eerste familielid dat bij Octopus ging basketballen. “Dat is ome Harrie, de man van de zus van mijn moeder”, verduidelijkt Roel. Het basketbalvirus bleek besmettelijk. In 1984 volgde Alphons Bekkers het voorbeeld, een jaar later gevolgd door zijn vader Seger Sr. en al snel ook Seger Junior. Roel werd zelf in 1984 geboren, maar liet er ook geen gras over groeien. Hij kan zich nog herinneren dat hij zijn vijfde verjaardag vierde … op de basketbaltraining. “Wij gingen basketballen omdat Alphons het ook deed”, weet hij. “Niét omdat we zo groot waren. We bleken het spelletje allemaal wel aardig te kunnen.” Moeder Leonoor rolde in het bestuur, waar ze lang het secretariaat deed. “Mijn vader deed ook van álles: van het clubblad tot het voorzitterschap van de TC. Wij zijn als het ware met basketbal opgegroeid. Dat voelt als een familie.”
‘Alles voor het basketbal’
Ook de kinderen van de zus van zijn vader gingen bij Octopus aan de slag: Reinie Poelstra speelt er nog, Stijn speelde zes jaar competitie en gaf training en ook Kristel liep er een paar jaar rond. Claire Bekkers, de dochter van een broer van zijn vader, speelde zelfs in dames 1. En van de al genoemde Van Valderen-kant lopen met Kim en Jan nog altijd twee actieve telgen rond. Roel durft zijn familie wel een basketbalfamilie te noemen. “Wij doen altijd wel iets voor de vereniging niet alleen maar trainen en spelen. We hebben bij Octopus heel veel gekregen en willen daar ook veel voor teruggeven.” Het gezinsleven werd lang gedomineerd door de sport: “Het was; alles voor het basketbal. Overal werd rekening mee gehouden. Wij kozen ervoor om niet naar feestjes te gaan, omdat een teamsport nou eenmaal niet vrijblijvend is.”
Plezier en prestaties
Roel leerde zijn beste vrienden kennen bij Octopus, een club waar hij altijd rond is blijven lopen. “Ik heb er uiteindelijk voor gekozen om plezier en prestaties te combineren”, stelt hij. Hij geniet ervan om de jongere garde enthousiast te maken én te houden. “Wij hebben er altijd voor willen zorgen dat het Octopusgevoel bij zoveel mogelijk mensen ging borrelen.” Ook in voor de vereniging moeilijke tijden stond er altijd wel weer iemand op. “Het ging en gaat er altijd om dat je als vereniging gezamenlijk één kant opgaat, met z’n allen”, verwoordt Roel het. Hij hoopt dat tijdens de viering van het 50-jarig bestaan overal om zich heen terug te voelen: “Dat moet een dag worden waarop alle leden plezier hebben.” Met het oog op de toekomst hoopt hij dat Octopus erin slaagt een écht thuishonk te creëren. En het ultieme Octopusgevoel? Dat kan hij helder onder woorden brengen: “Dat de kinderen van de kinderen straks samen gaan basketballen bij Octopus!”
Tekst: Ton de Kort
In Memoriam: Seger Bekkers Sr.
Dinsdagavond 26 september 2017 ontvingen wij het verdrietige bericht dat Seger Bekkers Sr. op 65-jarige leeftijd is overleden. Seger was een Octopusser in hart en nieren met een indrukwekkende staat van dienst. Een generatie is opgegroeid met Seger als speler, coach, voorzitter van de TC, wedstrijdsecretaris, de redactie van het clubblad en al het andere wat verder ter tafel kwam…het werd simpelweg geregeld. Seger was een belangrijk onderdeel van de Octopus-familie en het daarbij horende gevoel. Seger heeft lang moeten vechten tegen MS, hij heeft nu de rust mogen vinden.
